Βρίσκομαι στον τέταρτο μήνα της άδειας μητρότητας, κι όμως νιώθω σαν να έχουν περάσει χρόνια. Τίποτα από όσα βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ακόμη και στις πιο «σοβαρές» εκπομπές δεν αντικατοπτρίζει, ούτε στο ελάχιστο, το πώς είναι στην πραγματικότητα η εμπειρία της μητρότητας — από τη στιγμή που βλέπεις το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, μέχρι να κρατάς στα χέρια σου ένα τεσσάρων μηνών μωρό.
Η εικόνα που παρουσιάζεται προς τα έξω είναι καμουφλαρισμένη και ωραιοποιημένη. Εξιδανικευμένες στιγμές, όπως η μέλλουσα μητέρα που χαμογελά αγγίζοντας τη φουσκωμένη κοιλίτσα της, ή το μωρό που γελάει γλυκά χαρίζοντας «ευτυχία» στους γονείς του. Δεν είναι ότι αυτά δεν ισχύουν. Ισχύουν — αλλά είναι η μισή αλήθεια. Η μισή της μισής. Κανείς, ή μάλλον καμία, δεν σε προετοιμάζει για την υπόλοιπη πλευρά της μητρότητας, αυτή που μένει στη σκιά.
Από την εγκυμοσύνη… στο χάος των ορμονών
Πουθενά δεν περιγράφεται το λούκι που μπορεί να περάσει μια έγκυος γυναίκα.
Ξεκινώντας από τα «απλά»:
Δεν πρέπει να παχύνω πολύ — αλλά πεινάω! Στους πρώτους μήνες όλα καλά. Μετά το δεύτερο τρίμηνο όμως, τίποτα δεν μου κάνει· το σώμα μου αλλάζει, δεν χωράω στα ρούχα μου, και μπροστά στον καθρέφτη βλέπω κάποιον άλλο. Εγώ είμαι… αλλά λίγο πιο φουσκωμένη, λίγο πιο δυσκίνητη, λίγο πιο αγχωμένη — και, ναι, λίγο πιο άσχημη στα δικά μου μάτια.
Καθώς περνούν οι μήνες, νιώθω ότι όλη μου η ζωή είναι πια «εγκυμοσύνη». Όλα αλλάζουν: τι τρώω, τι δεν πρέπει να φάω, τι δεν πρέπει να πιω. Οι διαθέσεις μου αλλάζουν κάθε μέρα — γέλιο, δάκρυα, κούραση, βαρεμάρα. Δεν μπορώ να κάνω όσα έκανα πριν, ούτε να χορέψω, ούτε να κινηθώ ελεύθερα.
Και το χειρότερο από όλα; Το σεξ. Δεν μου έβγαινε, δεν μου άρεσα, ένιωθα αστεία και απωθητική. Η αίσθηση θηλυκότητας είχε χαθεί — τόσο, που πίστευα πως η γιαγιά απ’ το απέναντι σπίτι ήταν πιο σέξι από μένα.
Η στιγμή που όλα αλλάζουν
Και έρχεται τελικά εκείνη η μαγική στιγμή. Ακούω το πρώτο κλάμα του μωρού μου και νιώθω κύματα οξυτοκίνης να πλημμυρίζουν το σώμα μου. Συγκίνηση, δάκρυα, απέραντη αγάπη — μια ανάγκη να το προστατέψω, να το αγαπήσω με όλη μου την ψυχή. Καμία λέξη, κανένα ποίημα, κανένα τραγούδι δεν μπορεί να αποδώσει αυτό το συναίσθημα. Είναι κάτι που βιώνεται, όχι που περιγράφεται.
Ο ρόλος του συντρόφου
Στη δική μου περίπτωση, ήμουν ευλογημένη. Είχα στο πλευρό μου έναν σύντροφο σχεδόν ιδανικό — παρόντα, υποστηρικτικό, γεμάτο κατανόηση και χιούμορ. Ήταν εκεί σε κάθε μου μεταβολή διάθεσης, με φρόντιζε, με παρηγορούσε, με έκανε να γελάω, ακόμα κι όταν εγώ ένιωθα ότι καταρρέω.
Κλείνοντας, μια νότα αισιοδοξίας
Δεν θα τελειώσω αυτή την εξομολόγηση με ένα «happy ending».
Αντίθετα, θέλω να αφήσω μια συμβουλή και μια υπενθύμιση σε όλες τις μέλλουσες μανούλες:
Όποια μαύρη σκέψη κι αν σε βασανίζει, θύμισε στον εαυτό σου πως “δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες”.
Σήμερα μπορεί να δυσκολεύεσαι, αλλά αύριο θα είναι λίγο καλύτερα.
Ίσως ακούγεται απλοϊκό, όμως κρύβει τεράστια δύναμη.
Και κάτι ακόμα:
Αναζήτησε ψυχολογική υποστήριξη — ομάδες ψυχοθεραπείας για εγκύους ή νέες μητέρες. Το μοίρασμα, η επικοινωνία και η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνη θα σε ενδυναμώσουν και θα ανοίξουν δρόμους πιο φωτεινούς, πιο αισιόδοξους, πιο δημιουργικούς.
